Who wants to live forever?
We kennen allemaal de verhalen over de zoektocht naar een onsterfelijk leven. De steen der wijzen in Harry Potter is een voorbeeld. Het oudste verhaal uit de geschiedenis, het Gilgamesj-epos en natuurlijk de film Highlander; ’There can be only one!’
Ik heb dat verlangen naar onsterfelijkheid nooit begrepen. We zijn toch al onsterfelijk? Ik dacht dat als kind al. Waarom zou je in godsnaam altijd maar willen blijven leven? Als je de enige bent, dan gaat uiteindelijk iedereen om je heen dood. Herinner je je die aangrijpende scene nog waarin Connor McLeod zijn stervende geliefde in zijn armen houdt, zij een oude vrouw, hij nog altijd fris en fruitig. En als iedereen onsterfelijk wordt, hoe moet dat dan met overbevolking? En man, je moet er toch niet aan denken dat je voor altijd dezelfde mensen bij de supermarkt zal tegenkomen.
Wat ik bovenal nooit begreep: hoe kun je nu nieuwe dingen leren, je steeds verder ontwikkelen, als je beperkt blijft tot dezelfde leefomstandigheden? Natuurlijk kun je verhuizen, kun je een andere geliefde nemen, van baan wisselen, maar je blijft dezelfde persoonlijkheid, dezelfde sekse. Je blijft hetzelfde pakketje houden.
Dus nee… onsterfelijkheid is niet ideaal. Het heeft zijn beperkingen.
Dat is de reden waarom je als ziel incarneert in verschillende levens. Door reïncarnatie kun je ontelbare pakketjes maken en leven. De ene keer ben je een zwarte man, die in onnoemelijk slechte omstandigheden moet zien te overleven en je aan de slag gaat met het thema van compassie, de andere keer ben je een moeder van tien kinderen en leer je om te gaan met verlies en loslaten. Een volgend leven deal je als koning met verraad en jaloezie en vermoord je je eigen broer op gruwelijke wijze, om een leven later geboren te worden als een bastaardzoon, die zijn leven lang blijft vluchten voor zijn eigen duisternis.
Zie je hoe ongelooflijk veel manieren er zo zijn om als ziel te groeien?
Haal dan nog het oordeel, dat wij in ons aardse leven over dingen hebben, weg en er zijn geen beperkingen meer om alle kanten van het mens-zijn te verkennen en als ziel te ervaren en te leren. Goed/ fout, donker/licht… ze maken allemaal deel uit van het hele spectrum aan menselijke ervaringen. Geen karma in de zin van schuld en boete, wel oorzaak en gevolg en het erváren van schuldgevoelens.
Als je dus een leider was die in zijn leven gruwelijke dingen heeft gedaan, dan is de kans er dat je in een leven daarna denkt: Doei! Ik wil geen enkel risico lopen om als leider gezien te worden en dat je in een nog weer later leven moeite hebt om in je eigen leiderschap te gaan staan. Snap je? Oorzaak en gevolg.
En het leren van lessen. Want daar gaat het je ziel om. Je ziel wil groeien, leren en een steeds hoger level van bewustzijn bereiken.
En dan?
Ik weet dat niet zo goed. Ik denk dat je op een punt van meesterschap kunt komen. Je hóeft dan niet meer te incarneren voor je eigen ontwikkeling, maar komt misschien af en toe nog wel om in menselijke vorm andere zielen en de mensheid te begeleiden in hun ontwikkeling. De grote geesten, zoals Jezus, Boeddha, maar naar mijn idee ook mensen als Mandela. Grote inspirators. Letterlijk; inspiratie betekent inademing. Een goddelijke inademing.
En daarna?
Opgaan in het grote geheel? Teruggaan naar de bron? Ik weet het niet. Ben daar nog niet (obviously ;-)), maar inspireren kan ik hopelijk wel een beetje.
Hoe denk jij hierover? Laat het me weten. Ik ben nieuwsgierig.