De grens

Het duurt niet lang meer nu. Na 12 jaar bewust Twospirit zijn en ruim 1 1/2 jaar zeker weten dat de balans is doorgeschoven naar mijn mannelijke zelf, komt de start van hormonen vervangende therapie snel dichterbij. 

Al deze tijd heb ik in een wachtkamer gezeten. Ik heb het er zo goed mogelijk voor mezelf gemaakt en ben echt niet opgehouden met het leven te leven, maar een deel van mij, een groot deel van mij, zat al die tijd op een ongemakkelijk stoeltje te wachten en naar de klok te staren. Ken je dat, dat wachtkamer gevoel wanneer degene op wie je zit te wachten onnoemelijk uitloopt en je dus geen idee meer heb hoe lang je daar nog moet zitten? 

Maar ik ben bijna aan de beurt. De diagnostiek is praktisch rond en dan begint het echte werk. Ik ben mijn lijf aan het voorbereiden op wat komen gaat, voor zover dat kan natuurlijk. In mijn geest en in mijn energie ben ik al veel verder dan mijn lichaam is. Zo is het altijd, toch? De materie loopt achter op de meer vluchtige en sneller stromende onderdelen van waar je uit bestaat. Iedere keer dat ik in de spiegel kijk is er een combinatie van vervreemding van wat ik zie en het detecteren van veranderingen, die er al achter de sluiers zichtbaar zijn. Ik probeer me een voorstelling te maken van wie er later naar mij gaat terugkijken. Mijn haar (hopelijk), kaaklijn, gezichtsbeharing. En borstkas. Wat gaat er nog mogelijk zijn als je al 55 bent? 

In ieder geval heb ik het sterke gevoel dat ik eindelijk ga landen in mezelf. Dat ik een harmonie ga ervaren, waarvan ik nu nog niet volledig besef hoe ik die gemist heb. Dat er een levenskracht gaat loskomen, die ik altijd al gevoeld heb, maar die ik nog steeds niet in volle glorie heb kunnen ervaren. Dit is geen hoop, dit is een innerlijk weten. Mijn systeem weet namelijk altijd feilloos wat er als toekomst scenario voor me klaarligt. 

Over een paar maanden zal de verandering in volle gang zijn. Een lang proces natuurlijk, een hele reis, maar ik ben een reiziger. Ik heb een note op mijn prikbord hangen en als ik opkijk zie ik hem in mijn blikveld. Er staat: I travel through life’s and lives’ landscapes. Nou dat. 

Mijn leven voelt een beetje zoals IJsland, iedere zoveel kilometer is het landschap weer volkomen anders en in bijna niets te vergelijken met het vorige. Ik denk dat de Creator, nadat die klaar was met de schepping (in welke religie of filosofie je dat dan ook wil zien), in het uurtje dat hij/zij/they/them/het nog over had, alle freaky ideeën die er nog in het vat zaten tot uitdrukking heeft gebracht in het IJSlandse landschap. Je verwacht daar eigenlijk gewoon twee zonnen en een zooitje andere planeten aan de hemel te zien, zo volkomen anders dan anders is het daar. Niet dat ik wil zeggen dat ik me een alien voel of een freak, maar de ongelooflijke variëteit aan verschillende levens in dit ene aardse bestaan komt aardig overheen met hoe dit wonderlijke eiland is opgebouwd. 

En gelukkig, in deze woelige tijden (is het voor iemand nu anders, trouwens?) zijn er mijn sterke rode draden. De liefde voor mijn twin, de mooiste vrouw van het Universum en omstreken. Voor mijn prachtige dochter, de maan aan mijn hemel. En voor mijn best buddy through many lifetimes, ‘of course you’re not going alone’. Deze draden zijn stevig aan mij vastgeknoopt en reizen met mij mee tot aan en over alle grenzen. 

Anyway, zoals altijd lekker grensoverschrijdend bezig hier ;-).