Als er iets is waar ik veel over schrijf, dan is het wel herinneringen. En niet zozeer de herinneringen uit mijn kindertijd in deze eeuw, in de jaren zeventig of tachtig, maar vooral over de herinneringen die ik heb uit mijn vorige bestaan als Tas. Deze gaan niet over zwemtraining en frambozenpudding. Deze gaan over het leven als kleine bastaard jongen in een grote burcht in het dertiende-eeuwse Hongarije.
Mijn leven voelt een beetje zoals IJsland, iedere zoveel kilometer is het landschap weer volkomen anders en in bijna niets te vergelijken met het vorige. Ik denk dat de Creator, nadat die klaar was met de schepping (in welke religie of filosofie je dat dan ook wil zien), in het uurtje dat hij/zij/they/them/het nog over had, alle freaky ideeën die er nog in het vat zaten tot uitdrukking heeft gebracht in het IJSlandse landschap. Je verwacht daar eigenlijk gewoon twee zonnen en een zooitje andere planeten aan de hemel te zien, zo volkomen anders dan anders is het daar. Niet dat ik wil zeggen dat ik me een alien voel of een freak, maar de ongelooflijke variëteit aan verschillende levens in dit ene aardse bestaan komt aardig overheen met hoe dit wonderlijke eiland is opgebouwd.
Er wordt gezegd dat Alice over een droom gaat, fantasie… maar in mijn beleving gaat het over meer. Muchness… om met Alice te spreken. Lewis Carroll, of Charles Lutwidge Dodgson zoals hij werkelijk heette, was een bijzonder persoon. Ik denk dat hij tegenwoordig een etiketje uit het spectrum van autisme opgeplakt zou krijgen. Hij was diaken, wiskundige en logicus en werd later lector aan Christ Church College in Oxford. Hij kon beter met jonge meisjes overweg, dan met volwassenen.. Hij was neurotisch, liep scheef en stotterde. De speciale liefde die er tussen de toen 10 jarige Alice Liddel, dochter van een bevriende collega en hem groeide zou nu zeker wat wenkbrauwen hebben doen optrekken.
En dan dit schrijven.
Bij mij komt dan onmiddellijk de vraag naar boven, wie wás die man?
En… wat wist hij?
Met nietsontziende blik haalde ik uit. Ze vielen bij bosjes. Sommigen probeerden nog weg te rennen, verstopten zich achter de anderen. Een enkeling liet ik gaan. Ik kon ze altijd later nog opjagen. Anderen vielen voor mij neer en smeekten om genade. Ik was meedogenloos. Met de botte bijl maaide ik om mij heen. Bij bosjes storten ze voor mijn ogen neer. Er vielen grote gaten in hun gelederen, maar het kon me niet schelen. Met mijn scherpe zwaard sneed ik ze doormidden, met mijn handen trok ik ze binnenste buiten.
Het deed me niets. Sterker nog, ik kreeg er steeds meer plezier in. Ik hakte, onthoofde en vernietigde. Ik maakte vele slachtoffers. Ik was hard als de evolutie. De enige vraag die ik ze allemaal stelde was deze: Draag jij bij aan het grote geheel?
Koud, helder en scherp.
Dan zie ik ze… langzaam verschijnen ze, vanuit het niets krijgen ze steeds vastere vormen. Ik zie kilts in allerlei verschillende tartans, bonnets, lange haren en baarden, enkele musketten en pistolen en zwaarden. Het zijn woeste krijgers om te zien, maar niet erg georganiseerd. Ik zie de spanning op de gezichten. Ze kijken naar wat er achter mij verschijnt en ik draai me om. Een huivering glijdt over mijn rug, als ik de strak georganiseerde Redcoat army zie opdoemen.
En dan begint het.
Met één vraag worstel ik nog… Zou hij dat zo zeggen?
Euh, ja… Dat heb ik namelijk letterlijk zo gezegd. Ik kan het me nog heel goed herinneren.
Een deel van mijn romans is fictie. Wel geïnspireerd door ware gebeurtenissen, zeg ik altijd. En misschien een tikje meer dan bij een gemiddelde romanschrijver. Een ander deel van mijn romans vertelt echter over ware gebeurtenissen.